Vorige week maakte mijn smartphone een vriendelijk geluidje: Trump gaf Turkije de vrije hand om de Koerden aan te pakken, las ik. Ik wilde het niet weten.
Wij dansten in Bahía De Las Negras, dronken gin-tonic, zagen de zon ondergaan en wonderlijk kort daarna al weer opklimmen vanuit de zee terwijl wij yoga deden op het dak van ons Moorse verblijf.
Geen tijd om te denken aan wat daar gebeurde - daar waar ik ooit was.
Op een van die onbezorgde dagen opperde mijn fantastische mededocent Merel de Jager, (mozaïek-cursus) om haar te fotograferen tijdens haar salsa-dans met cursist Keywan. ‘Heel graag,’ zei ik, ‘maar dan wel in de voormalige goudmijn.’
Ik besprak met mijn cursisten fotografie hoe ze dit konden vastleggen. En op vrijdagochtend danste Merel met kleine oogjes van vermoeidheid totdat de dans ons allen opnam in iets groters. Er was geen vermoeidheid meer. Het was alsof hun dans de wind wakker riep, zij schudde aan de takken van de bomen, aan haar rok en aan de doek in haar handen, rood als bloed.
Dat was het moment waarop elders de wapens werden geladen en de eerste vluchtelingen op pad gingen.
Op facebook schrijven we alleen over onze successen, zegt men.
Mocht ik me zo afsluiten van het wereldnieuws? Het Koerdische vluchtelingenkind dat door zijn moeder wordt voortgetrokken in het bergland tussen Turkije en Irak fotografeerde ik tijdens de eerste Golfoorlog. Als hij nog leeft is hij misschien een vader die nu zíjn kind moet dragen naar een veiliger plek.
Mochten wij ons afsluiten in ons hippiedorp voor hun lot?
Ik weet het niet. Elk excuus lijkt goedkoop. Escapisme. Maar misschien is het nodig om soms even doof te worden en blind te zijn voor het ‘grote’ om ruimte te maken voor het ‘kleine’.
De lichtheid van die plek, Las Negras, maakte ons ontvankelijk om ons te openen voor elkaar. Om de ander echt te zien. Want dat is wat daar gebeurde. We luisterden naar elkaars verhaal over de eigen oorlog tegen de kanker, de vreselijke confrontatie met de dood van een geliefde, hoe het is om een vluchteling te zijn, het verdriet om een kind.
Hoezo, sloten wij ons af?
Credits:
All photo's © Sjaak Verboom