Eén jaar corona Eén jaar afstand

Woorden hebben geen nabijheid nodig. Of ze nu gesproken of geschreven zijn, in realtime weten ze de ander te bereiken. Ook al is die aan de andere kant van de planeet.

En dan is de taal ook nog eens een instrument waarmee we heel precies onze gedachten en gevoelens kunnen overdragen.

En toch.

Deze tijd maakt maakt duidelijk dat woorden niet volstaan. Dat er meer is.

Dat in een stille aanraking misschien nog wel meer kan worden gezegd dan met de mooiste woorden.

Er klinkt een intens verlangen in wat we elkaar mailen, schrijven, zeggen.

Zo graag zou ik… Ik bid dat… Konden we maar…

Knuffelen.

Omhelzen.

Liefkozen.

Aanraken.

Aanhalen.

Kroelen.

Een oma schrijft: ‘Kon ik maar laten zien dat ik van de kleinkinderen houd.’

Als het om liefde gaat, zijn woorden kennelijk niet genoeg. Velen ervaren een schrijnend gemis, een afstand.

Zo is deze fotoserie ontstaan.

Om de emotionele kilte te verbeelden die de coronamaatregelen veroorzaken. Want als er iets dicht tegen de huid hoort, daar waar het warm is, dan is het een knuffeldiertje bij een kind in bed.

Het belang van het vertrouwde knuffeltje is zo groot dat de NS in de week voor kerst ‘De week van de verloren knuffel’ organiseert.

Een kind kan niet zonder.

Wij, mensen kunnen niet zonder aanraking.

De knuffels op de foto’s zijn ingevroren in een blok ijs. Zo zijn ze op een wrede manier op afstand geplaatst. Ze zijn onbereikbaar, je kan ze niet in bed nemen. Je zou zo graag willen, maar het kan niet.

Terug naar de website

Appreciate

Credits: