Nadat alle papieren weer geregeld zijn voor Cateau gaan we de grens over bij Chile Chico. Het weer is niet super, bewolkt met af en toe wat regen. De weg van de grens naar route 7 (de Carretera Austral) is niet een van de beste. Onverhard met slechte stukken. Maar het is wel erg mooi.
De dag voor we de grens over willen sneuvelt, net als de twee plafondlampjes, door statische ontlading de adapter van Sven's computer. Vervelend opzich, maar nog vervelender is het om een nieuwe te vinden. Zonder de computer kunnen we bijvoorbeeld de foto's niet meer uitzoeken, de blog maken en de hele administratie doen. Zaak dus om er een op de kop te tikken. Maar waar...
In Coyhaique lukt het niet om een adapter te kopen maar we kunnen het adres van de camping gebruiken om er een via internet te bestellen.
Om bij "O'Higgins te komen moet je via de onverharde Route 7 en een veerboot. We vinden weer mooie wildkampeerplekken. We hadden gehoord dat 90% van de Carretera geasfalteerd was en dat je nergens meer kon wildkamperen. We gingen ons bijna zorgen maken of we wel over de Carretera reden. Na 1500km vonden we "eindelijk" een stukje asfalt.
Als we met de boot oversteken voor het laatste stukje naar O'Higgins is het weer miezerig. Een goede reden om te gaan racletten.
Op het meest zuidelijke punt van de Carretera staat, in tegenstelling tot Ushuaia, een bord. Hier ontmoeten we een stel Chileense motorrijders. We ruilen onze sticker voor een Chileense vlag. Iedereen blij.
Onderweg naar Ushuaia zijn we al heel wat vreemde vogels tegen gekomen. Maar op de Carretera is de concentratie van extremen nog groter. Oké motorrijders snappen we, een hond in een bench achterop de motor hmm... Fietsers al iets minder vooral met de extreem harde wind. Maar om dan nog in een aanhangertje twee grote honden of kinderen mee te slepen... Dan haken we toch een beetje af. Maar het aller bijzonderst, er zijn dus ook mensen die in hun eentje gaan lopen. En dan niet een wandelingetje, maar van Alaska naar Ushuaia met een bolderkar. Doe ons maar lekker comfie in Brinks.
De hoofdweg is al bijzonder mooi. Wanneer we zijwegen inslaan ligt er om elke bocht een nieuwe verrassing.
Zo komen we abrupt tot een stilstand als blijkt dat de weg 5 meter onder water staat. Of staan we opeens bij mensen op hun boerderij en doen ze alle moeite, zodat we bij hun overnachten. Goed bedoeld maar na onze "Raoul" ervaring kiezen we voor een plek voor onszelf.
Van de dierenarts in Argentinië krijgen we de tip om naar Catedrales de Marmol te gaan. Dus braaf als wij zijn gaan we daar heen. Aangekomen was het een heel toeristisch gebeuren inclusief reddingsvesten en luidruchtige Zuid Amerikanen. Wij bekijken het wel op een afstand.
Weer terug in Coyhaique kunnen we 2 lekke banden laten plakken. Zat een schroef in de ene en een spijker in de andere.
De adapter is inmiddels binnen. We kunnen dus aan de slag met de foto's en de veel gevraagde blog. Ook is er weer een lekkere stapel was en de auto kan van binnen ook uitgestoft worden na de onverharde weg.
Voor de kerst komen eerst Matthieu en Gaia uit België de camping op. Wij zijn hun al een paar keer tegen gekomen op weg naar het zuiden. Dat belooft een gezellige avond te worden. Even later volgen Anne-Marie en Heinz uit Zwitserland. Waar we ook al een paar keer een drankje mee hebben gedaan. Later sluiten Stefan en Katerine uit Duitsland aan. Op de dag van kerstavond besluiten we "last minute" gezamenlijk een kerstavond diner te organiseren. Iedereen gaat met zijn boodschappenlijstje de kerstinkopen doen. Dat we de drank niet goed hadden afgestemd bleek de volgende ochtend, 12 lege flessen wijn, fles gin en hoofdpijn.
Overbodig om te zeggen, maar het was een van de leukste kerstavonden in het buitenland.