17 oktober 2018 is het eindelijk zover. We gaan! Joska en Nico brengen ons (Katja, Sven en Cateautje naar Schiphol. We hoeven bij het inchecken van de bagage Cateau nog niet af te geven. Na nog een korte wandeling is het toch zo ver, we moeten haar inleveren bij 'odd size luggage'. het is een raar idee om je hond zo achter te laten. Later bleek dat het dierenhotel haar ook nog had laten lopen en water had gegeven. Bij het boarden van het vliegtuig kwam de stewardess nog even bij ons lang om te zeggen dat de piloot de verwarming voor Cateau had aangedaan en had doorgeven dat ze er vrij rustig bij zat.
Na 13 uur vliegen komen we om 5.30 aan op het vliegveld van BA (Buenos Aires). Er is redelijk wat turbulentie onderweg en bij iedere luchtzak denken we aan ons kleine bruine hondje in het ruim. Waarom doen we dit?
Wanneer we bij 'odd size luggage' in BA de hond willen halen, krijgen we te horen dat ze op de band aankomt. Na wat elleboog werk staan we in de startblokken om Cateau zo snel mogelijk te onderscheppen. Na even wachten blijkt ze achter een pilaar te staan omringt door een een aantal kinderen.
Ze is blij om ons te zien, niet meer of minder dan normaal. Het lijkt er op dat wij meer stress hebben gehad dan zij. Vervolgens moeten we naar Senasa (de Argentijnse variant van de NVWA) om haar het land in te krijgen. Na een eindeloos wachten en papierwerk mag ze naar binnen.
Uruguay blijkt de invoerbepalingen te hebben aan gepast per 1 oktober. Elke hond moet naast externe en interne parasieten bestrijding ook een negativie bloedtest op Leishmania hebben. Dus die moeten we dus nog regelen voor we met de boot overgaan. Gelukkig is de uitslag van het bloedonderzoek de volgende dag al binnen. De dierenarts vult de benodigde papierwinkel in en kunnen we naar Senasa. Het is 6 km lopen van de dierenarts maar dan zien we in ieder geval nog wat van de stad. Wanneer we daar aankomen wordt alles gecontroleerd. Maar helaas, het chipnummer ontbreekt op alle formulieren dus moeten we weer terug naar de dierenarts. Voor het gemak en snelheid nemen we een taxi. Met harde rock muziek en meezingende chauffeur rijden te hard door het te drukke verkeer. Gelukkig slaat hij regelmatig een kruisje, dus komt het vast allemaal wel goed.
Het appartement ligt in het centrum van Buenos Aires in de wijk Recoleta , vlakbij het park plaza st. Martin de Tours. De verhuurder is een aardige dame die ons, samen met de conciërge, al op staat op te wachten. De lift is er een uit een oude film met schuif hek en deur. Als het hek niet goed dicht zit gaat het alarm. De straat waar we zitten is redelijk rustig. Het appartement heeft een piepklein keukentje, de keuken in Brinks (de auto) is waarschijnlijk ruimer maar koken was niet echt de bedoeling.
Af en toe checken we via de website de positie van de boot waarmee de auto naar Montevideo verstuurd wordt. De planning is nog steeds dat de boot op donderdag 25 oktober aankomt.
Wanneer alles is geregeld, de boot en Cateau, kunnen we rustig aan doen en de toerist uithangen. We zitten vlakbij de bekende begraafplaats. Erg indrukwekkend met al die gezellige huisje waar mensen voor eeuwig slapen. Het is bijzonder dat sommige mausoleums er zo beroerd aan toe zijn en op instorten staan. Het is even zoeken, maar ergens achteraf vinden we het graf van Eva Peron
De ferry van Buenos Aires naar Colonia is behoorlijk choppy. Behalve dat vele mensen ziek zijn vliegen de chocolade repen door de winkel. Vanaf Colonia moeten we nog 180km met de bus
We worden op zijn Spaans, met een zoen, warm ontvangen door de Geronimo, de huisbaas. Het appartement is van alle gemakken voorzien. Wanneer het wachten op de boot erg lang gaat duren kunnen we zelfs Netflixen.
Nadat we bericht hebben gehad van de reder, dat het schip "Grande Argentina" is aangekomen kan het proces van inklaren beginnen. Het is een traject van 7 kantoren langs voor de benodigde formulieren, stempels en betalingen. Op zich een logisch verhaal maar de taal en lokatie van de loketten maakt het toch een wat gecompliceerder geheel. Het gaat allemaal erg vlotjes tot het laatste kantoor. Het netwerk lag er uit en na 1,5 uur wachten ontdekt Sven dat de powerkabel van de router en de LANkabel niet zijn aangesloten. Nadat dat gefixed is krijgen we de laatste formulieren en kunnen we de haven uitrijden.