ლაშა გურგენიძის მსახიობობის სურვილი იწყება 5-6 წლის ასაკიდან, როდესაც დედამ ცირკში მიიყვანა და იქ პირველად ნახა ჯამბაზი, მან მაშინ გადაწყვიტა, რომ მსახიობი უნდა გამხადარიყო.
მსახიობის აზრით, ყველაზე დიდი გავლენა მუსიკას აქვს. ეს ხელოვნების ის დარგია, რომელიც გულგრილს არავის ტოვებს - მუსიკა უყვარს ყველას.
,,მუსიკა ყველა ენაზე ლაპარაკობს, ზოგჯერ მგონია, რომ ღმერთების ენაა. შეიძლება სპექტაკლი ვერ გაიგო, ფილმი ვერ გაიგო, მაგრამ მუსიკა და თითოეული ბგერა იმდენად ძლიერია, რომ ყველა ეროვნების ადამიანი იგრნძნობს და გაიგებს ‘’
,,ორი დღის წინ მქონდა პრემიერა, არ ვიცი ახლა შკალზე ვინ გაზომა, მაგრამ თითქმის ინფარქტის პირას მიმიყვანა. როგორც კი გადიხარ სცენაზე, ნაბიჯს რომ გადადგამ, მაყურებელს რომ დაინახავ - მერე უკვე იქ ხარ, ყველაფერი გავიწყდება და ცდილობ ეს დააბალანსო ''
,, თავისუფლებას რეალურად ბევრი შეზღუდვა აქვს. ვფიქორობ, სწორედ ამით ხარ თავისუფალი, შეიძლება ციხეში იჯდე, მაგრამ მაინც გრძნობდე თავისუფალებას, შეიძლება მთის მწვერვალზე იყო, მარტო, მაგრამ იყო პატიმარი, შებოჭილი მონა‘’
ლაშა გურგენიძესათვის სცენა დიდი თავისუფლებაა, რომელიც ყველა კომპლექსისგან და დაძაბულობისაგან გათავისუფლებს. მისთვის სცენა, რაიმე ძალიან მნიშვნელოვანთან ასოცირდება - მაგალითად, სულის განკურნებასთან. მისი მონაყოლიდან ვიგებთ, რომ ყოფილა შემთხვევა, როდესაც სცენაზე გასულა მუხლის ტკივილით და თამაშის დროს ესეც კი დავიწყებია.
თეატრი და კინო ,,ორივე ძალიან მიყვარს, ორივეს სხვადასხვა სპეციფიკა აქვს, მაგრამ, ალბათ, თეატრი უფრო მეტად მიყვარს, რადგან თეატრში ყოველთვის იგრძნობა ცოცხალი კომუნიკაცია. კინოში ყველა მხრიდან კამერები გაკვირდება, პირველი დუბლი თუ არ გამოგივიდა 683_ე გამოგივა კარგად - გაქვს საშუალება სცადო რამდენჯერმე. სცენაზე კი მხოლოდ ერთი მცდელობა გაქვს, რამე თუ შეგეშალა ისე უნდა გამოძვრე, რომ მაყურებელი ამას ვერც კი მიხვდეს - ეს ყველაფერი ცოცხალი პროცესის ნაწილია“
მისი თქმით იმისათვის, რომ კარგი მსახიობი იყო, უნდა იყო ნიჭიერი და გქონდეს შესაძლებლობები, მაგრამ ყველაზე მთავარი მაინც შრომისმოყვარეობაა, რადგან ბევრი შრომით ადამიანი ყველაფერს მიაღწევს.
ავტორი: მარია ლოჩოშვილი